Symbolistisch onderzoek in zowel de schilderkunst als de literatuur vormde de leidraad voor zijn visie op de schepping. Synesthesieën zoals gedefinieerd door Baudelaire in zijn gedicht ‘Correspondances’ vormen de bron waarnaar de kunstenaar voortdurend terugkeert omdat ze hun volledige betekenis krijgen in een instinctieve en dierlijke perceptie van het universum. Opgeleid in illustratie en naïeve kunst in het atelier van Berthine Marceau, ontdekte ze vervolgens de kunst van dieren, terwijl ze verbaasd was over de beperkte plaats die werd gegeven aan de beste vriend van de mens. Sandrine is onverzadigbaar nieuwsgierig naar kennis en haar zoektocht stelt ook het boeddhisme, de kwantumfysica en de Griekse filosofie in vraag, maar het is uiteindelijk de hond die haar leidt.

De keuze voor verschillende dragers, met name gerecyclede materialen zoals hout, MDF, karton of boeken, maakt deel uit van de artistieke benadering van de kunstenaar, zowel door de mogelijkheid om de geleidehond overal te plaatsen (bijvoorbeeld schilderen op meubels en weggegooide boeken) als door de wens om de natuur zo min mogelijk schade toe te brengen. Dat betekent werken met acrylverf, maar de kunstenaar zet haar zoektocht naar duurzame plantaardige kleuren van artistieke kwaliteit voort.

Het onderwerp, de hond, wordt altijd realistisch of zelfs hyperrealistisch weergegeven omdat hij de vrucht is van langdurige observatie en omdat hij de drager van de boodschap is. Het accent wordt gelegd op de expressiviteit van zijn blik en op de beweging van zijn jas, echte draden die de toeschouwer verbinden met het plantenrijk. Het werk van de textuur in reliëf roept de ruwheid van het mineraal op en de strengheid van een natuurlijke omgeving die soms als vijandig wordt ervaren.

De achtergrond kan abstracter zijn omdat deze niet voortkomt uit observatie, maar uit visualisaties verkregen via dierencommunicatie of intuïtieve visie. Zo probeert de kunstenaar de geest te domesticeren door middel van intuïtie en zintuiglijke waarneming.

Gemagnetiseerd door de blik van de hond, wordt de toeschouwer uitgenodigd om zich te laten meeslepen door de zachtheid van zijn rondingen en zijn vacht om onmerkbaar naar de plantenwereld te glijden. Door de route van het ene canvas naar het andere te volgen, zal hij de wereld kunnen verkennen met de zintuigen van de hond en verrijkt kunnen vertrekken met een dubbele kennis: door zijn dier te vinden, zal hij zichzelf hebben gevonden. Hij zal hebben geleerd het moment ten volle te leven en zal zijn hond eeuwig dankbaar zijn.